Soms komt alles samen. En dan geloof je haast niet dat het zo is.
Deze week was zo’n week. In één week - wat zeg ik: drie achtereenvolgende dagen – vonden
er drie gebeurtenissen achter elkaar plaats die erop wijzen dat we opeens, op
zeer korte termijn serieus maker-onderwijs (maakonderwijs, tinkering, maker
education – geef het een naam) op mijn school zullen hebben. In die éne week
(nee drie dagen) was er als eerste de aftrap van het KO-LAB*: 43 enthousiaste
leerlingen uit allerlei klassen die op hun vrije middag een beginnetje hebben gemaakt met vloggen, bibberbijrobotjes
maken, vette beats sampelen en ten slotte - met het hebberige zicht op een
Echte Drie Dee Printer - voor het eerst met de bijbehorende software aan het
klooien waren! En dat KO-LAB is nog maar het begin. Het gaat namelijk MAD
worden!! (Maar daarover later, in een ander blogje, meer… want dat staat
natuurlijk ergens voor. Voor Media Art & Design. En daarmee gaan we ons
profileren op school.)
En dan gisteren een heule grote studiedag van mijn heule
grote werkgever. Waar zo’n 1100 collega’s van 33 scholen ‘oet
Stad’ bij elkaar dromden. Interessante observatie: de meeste docenten kwamen
natuurlijk om 9.55 aan – het programma begon om 10.00 uur, de inloop was vanaf 9.00
uur. Er zit heel veel leerling in ons docenten, blijkt op zo’n soort van
onvrijwillig vrije dag die dan toch heus wel leuk is omdat er aan het eind
gratis bier is en je allerlei oud-collega’s spreekt die – net als jij – wat ouder
zijn geworden, maar toch ook weer hetzelfde zijn gebleven. En in die
vrolijkheid mocht ik ook twee workshops geven over…ons KO-LAB. Met verhalen en
foto’s vers van de pers. Maar vooral ook: het wat en het waarom. Nog niet het
hoe, want dat weten we zelf ook nog niet. En daar ontmoet je dan gelijkgestemden die geïnspireerd raken door ons verhaal - wat op zich dan ook weer inspirerend is.
En in diezelfde week, correctie: paar dagen, het bericht dat
we van diezelfde heule grote werkgever een
E-learning lab voor bij ons op school mogen inrichten binnenkort. (Met alle denkbare slagen om de arm van dien.) Want er moet een leerlijn digitale
geletterdheid komen, met mediawijsheid en computational thinking en al. Of we
het boodschappenlijstje a.u.b volgende week maar willen inleveren. En of we dan
wel natuurlijk voor elke eventueel aan te schaffen 3D-printer, lasercutter, arduino,
I-pad, videocamera en softwarepakket een mooi lesprogramma willen schrijven.
Zodat de gedane investeringen ergens op slaan. Tuurlijk! Komt voor de bakker!
Laat dat maar aan ons over! Het lijstje is al klaar.
Goed.
Dat was dus afgelopen week – eh dagen. Daar gingen heel wat weken,
maanden, wat zeg ik jaren van noeste en vaak taaie arbeid aan vooraf. Van geschamper
en cynisme trotseren, van volhouden en tegen de klippen op vat proberen te
krijgen op iets dat langzaamaan gestalte krijg. Maar vooral: dat weerklank
vindt bij steeds meer collega’s, binnen en buiten de school. En dat voelt heel fijn: ‘you are not alone’.
We trekken voorlopig met een clubje van zo’n 10 docenten samen op. En wie wil
sluit aan. Mensen van diverse pluimage en vanuit heel verschillende vakken: de breed
geïnteresseerde natuurkunde docent en de beginnende docent Engels die opeens
een geschoold website-designer blijkt. De kunstdocent met zijn media-achtergrond
en de enige informaticadocent uit de wijde omtrek. De muziekdocent en de
techniekdocent, die meer gemeenschappelijk hebben dan ze van elkaar wisten.
En dan nu lijkt het verdorie wel of we daadwerkelijk kunnen
gaan oogsten. Of misschien is het dat nog niet eens. Maar het voelt wel alsof
er iets groots gaat gebeuren en dat dat NU is.
We hebben nog geen idee langs welke route we gaan en waar we
precies uitkomen. Laat staan hoe onze torenhoge ambities gefinancierd en
georganiseerd moeten worden. Maar we zijn begonnen met maken. En als je iets
maakt, dan kom je vanzelf ergens waar het mooi is.
* KO = Kamerlingh Onnes. Mijn school.
